“Ik kan niet echt zeggen dat het destijds een bewuste keuze was om de pabo te doen. Mijn moeder zat in het onderwijs, dus ik was min of meer met het beroep opgegroeid. Het feit dat ik al achttien jaar leerkracht ben, ook nog eens op een en dezelfde school, betekent wél dat het de juiste keuze was."

Voor mij ligt de uitdaging in het creëren van de balans tussen plezier maken en serieus werken. En dat terwijl elke dag wat anders brengt. Dan heeft er eentje slecht geslapen, dan is de hond van een ander overleden, dan is van iemand een oom ziek… Daar kun je niet overheen stappen, daar moet je wat mee. Het is constant schakelen, aanpassen, kijken naar het kind en dan het juiste doen om de boel weer vlot trekken. En vervolgens weer door, want je wilt je lesdoelen voor die dag behalen. Het is misschien wel de meest onderschatte kwaliteit van een leerkracht: je moet in staat zijn om elke dag op een steeds andere manier een zo goed mogelijk resultaat neer te zetten.

De beloning voor al die moeite ontvang je op meerdere momenten en op meerdere manieren. Bijzonder blijft het wanneer aan het eind van het jaar na de musical dikke tranen worden geplengd. Ook door degenen met wie je een pittig jaar achter de rug hebt. ‘Meester, we gaan je zo missen’. Gossie, dan heb ik het blijkbaar toch goed gedaan.”